Yanımda yürüyen bir çocuk görüyorum,
Gözlerindeki yaşama sevinci yokolmuş.
Yanına sokulup usulca adını soruyorum,
Konuşamıyor, bahtsız kaderi evrene malolmuş.
Yürüyor toprak yolda sessiz, sedasız,
Gözlerinde nefretinin ateşi, elinde silahı.
O da istemezdi belki yaşamak yersiz, sevgisiz,
Onun da vardı sakin bir dünyası ve de aşkı.
Şimdi iki kapı var karşıda, biri ak biri kara,
Birinde sevginin dünyası, birinde yalnızlık saklı.
Dedi, dön sevdana, yaşama benimle, dinmez bu yara,
Anladım ki, çoktan yokolmuş umudunun pınarı.
Uzaklardan elveda dedi, sesi sanki anlattı gerçeği,
Gülümsüyordu, daha gidecek çok yolu vardı.
Uyandım, korkuyla sırıttım aynaya bile bile herşeyi,
Ağlıyordu şimdi o çocuk, son kez el salladı...